атқы

I

зат. көне. 1. Садақ пен жебеден тұратын, өзінен-өзі атылатын, аңшылық құрал. А т қ ы н ы ірі аңдар жүретін жолдарға қаратып құрып қояды (Қаз. этнография., 1, 263). А т қ ы н ы ірі аңдар жүретін жолға қаратып, аңның қос өкпесіне, кеудесіне тиетіндей етіп құрып қояды. Аң көлденең керілген жіпке соқтыққанда оқ атылып аңға қадалады (Ана тілі, 04.11.1993, 7). 2. Соғыс кезінде жауға тас ататын құрылғы. Өгіздегі арбаларға ұзын сидалар орнатылып, үстінде жақ тартатын көземелері, үлкен малта тастарды ататын а т қ ы л а р ы бар еді (Т. Зәкенұлы, Мәңгітас, 290).

II

зат. жерг. Тасқын. Пәлен жерде пәлен кіре а т қ ы ғ а кетіпті, түген жерде түгенше адамды көшкін әкетіпті (Қ. Ысқақ, Тұйық, 115).